Mijn lichaam vertelt wat ik niet altijd hardop kan zeggen. Elke lijn, elk motief op mijn huid is een echo van iets wat ik wil bewaren. Niet in een kast, niet op een harde schijf, maar op het meest intieme en blijvende wat ik bezit: mijn huid.

Toen ik op mijn zestiende mijn eerste tatoeage liet zetten, begreep ik nog niet dat het zou uitgroeien tot een mozaïek van herinneringen. Het begon met mijn initialen, getatoeëerd aan de binnenkant van mijn arm – net zoals mijn vader en mijn grootvader die droegen. Later volgde een slang op mijn onderarm. Een lange tijd droomde ik over slangen. Sommige felgekleurd, andere in aardetinten.

Zij vochten de eeuwige strijd tussen goed en kwaad; telkens werd ik beschermd door mijn voorouders. De zwarte band symboliseert dan ook de duisternis waar zij mij nog steeds doorheen leiden. 

Op mijn rechterpols staat Samahu Amalatu, op mijn linker Honisouw Topelisa – de ceremoniële namen van de dorpen Booi en Buria, waar mijn beide groot- vaders vandaan komen. Misschien zeggen deze namen u niets, maar voor mij zijn het de wortels die mij doen leven.

Mijn tatoeages zijn geen versieringen. Ze zijn markeringen van trots en groei. Elke keer als ik in de spiegel kijk, zie ik waar ik vandaan kom en wat ik in me draag. En als mensen vragen wat het betekent, word ik uitgenodigd mijn verhaal te vertellen. Voor Tanda Mata ben ik de eerste die spreekt. Niet omdat mijn verhaal belangrijker is, maar omdat het de deur opent naar verhalen die nog wachten om gehoord te worden. Verhalen over herinneringen, identiteit, tradities en bescherming. 

Niet al mijn tatoeages zijn zichtbaar. Dat is bewust. Niet alles hoeft meteen verteld te worden. Maar wie durft te kijken en te luisteren, ontdekt lagen van betekenis. Die bezitten wij allemaal, daarom is mijn verhaal niet uniek. Elk verhaal in deze tentoonstelling is een uiting van wie wij zijn. Als je door dit boek bladert, zie je vijftien verhalen. Vijftien manieren om niet te vergeten. 
Ik ben er één van. De eerste. Niet de laatste.