Foto 1
In de jaren ’70 ontstond er een steeds groter wordende drugsproblematiek onder de tweede generatie Molukkers. De eerste generatie was gericht op terugkeer naar de Molukken en was nauwelijks bezig met het leven in Nederland. Hun kinderen moesten daardoor zelf hun weg zoeken in de Nederlandse samenleving, met alle gevolgen van dien. De problemen hielden verband met het leven tussen twee werelden en discriminatie, waarvan Molukkers structureel het slachtoffer waren en nog steeds zijn. Stichting Tjandu – waarvan ik van 1982 tot 2002 directeur was – had als missie de verslavingszorg onder Molukse jongvolwassenen op te pakken, omdat dit niet goed werd gedaan door de Nederlandse instellingen. We ontwikkelden een methodiek die gericht was op de sterke punten uit iemands leven (tjari kekuatan), het versterken van de fysieke- en geestelijke gesteldheid (atur kekuatan) en het werken aan de zelfredzaamheid (berdiri atas kaki sendiri). De Molukse harddrugsverslaving is – mede dankzij Tjandu – zo goed als verdwenen binnen de Molukse gemeenschap.