Mijn leven als brugpieper werd gelijk zoveel beter.

Gratis broodjes kipcorn, hulp als gasten van 18 jaar een brugpieper willen pesten, maar vooral: je maakt onderdeel van een team en voelt de bescherming. Een team dat naar elkaar trekt.

Achteraf gezien zat ik al langer in zo’n Moluks team. De Molukse kinderen liet ik altijd afkijken op de basisschool. We kwamen voor elkaar op. Bij die kinderen mocht ik langer spelen en blijven eten. En onze ouders deden meer geld in de envelopjes bij kinderfeestjes. En nee, niet omdat onze families zo rijk waren. Maar dat doe je voor elkaar.

Kinderen zien tot de dag van vandaag het voorbeeld. Molukkers die bij de kumpulan negeri, op vakantie naar Spanje of een dagje uit kennismaken met elkaar. Cari kenal, om te weten of er banden zijn. Op zoek naar raakvlakken en elkaar een voldoende keer te herkennen. De Molukse aantrekkingskracht.